Από την άλλη, αποτελεί αδικαιολόγητη προσβολή προς τους λευκούς σουπρεματιστές της Νότιας Αφρικής. Αυτοί, εξάλλου, δεν χρησιμοποίησαν πολεμικά πλοία και άρματα κατά των αυτοχθόνων, ούτε και έθεσαν σε πολιορκία το Σοβέτο. Δεν αρνήθηκαν την ανθρώπινη φύση των κάφρων τους. Οι Εβραίοι
σουπρεματιστές τους ξεπέρασαν. Με το μαγικό τους ραβδί, μας γύρισαν πίσω στον κόσμο του Ιησού του Ναυή και του Σαούλ.
Κι ενώ η αναζήτηση της σωστής λέξης συνεχίζεται, ο θαρραλέος Robert Fisk προτείνει να
επονομάσουμε τα γεγονότα στην Παλαιστίνη «εμφύλιο πόλεμο». Εάν αυτό είναι εμφύλιος πόλεμος, τότε η σφαγή των αμνών είναι ταυρομαχία. Η διαφορά των δυνάμεων είναι τεράστια. Όχι, πολίτες της Βιρτζίνια, δεν πρόκειται για «εμφύλιο πόλεμο», αλλά για μια ταπεινωτική γενοκτονία. Σε αυτό το σημείο της αφήγησής μας υποτίθεται ότι ο καλός Εβραίος πρέπει να βγάλει το μαντήλι του και να αναφωνήσει: «Πως θα μπορούσαμε εμείς, οι αιώνια καταδιωγμένοι, να
έχουμε διαπράξει τέτοια εγκλήματα!» Λοιπόν, μην βάζετε και το χέρι σας στη φωτιά ότι θα ακούσετε μια τέτοια ατάκα. Συνέβη στο παρελθόν και μπορεί να συμβεί και στο μέλλον. Οι Εβραίοι δεν είναι πιο αιμοδιψείς από τους άλλους λαούς. Αλλά η παρανοϊκή ιδέα ότι είναι οι Εκλεκτοί, η ιδέα της ανωτερότητας, τόσο της φυλετικής, όσο και της θρησκευτικής, αποτελεί την κινητήρια δύναμη των γενοκτονιών. Εάν πιστεύεις ότι ο Θεός επέλεξε το λαό σου να διαφεντεύει τον κόσμο, εάν
θεωρείς τους άλλους υπάνθρωπους, θα τιμωρηθείς από τον ίδιο αυτό το Θεό του οποίου το όνομα χρησιμοποίησες ματαίως. Δεν θα σε μεταμορφώσει σε μαγεμένο βάτραχο αλλά σε μανιακό δολοφόνο. Όταν τη δεκαετία του τριάντα οι Γιαπωνέζοι προσβλήθηκαν από την ασθένεια αυτή, λεηλάτησαν το Nanking και έφαγαν το συκώτι των κρατούμενών τους. Οι Γερμανοί, κυριευμένοι από το σύμπλεγμα της ανωτερότητας των Αρίων, γέμισαν με πτώματα το Baby Yar. Έχοντας διαβάσει επιμελώς το Βιβλίο του Ιησού
του Ναυή και των Κριτών, οι πρώτοι προσκυνητές και ιδρυτές των Ηνωμένων Πολιτειών δοκίμασαν το στέμμα του «Εκλεκτού» και κατόρθωσαν σχεδόν να αφανίσουν τους ιθαγενείς Αμερικανούς. Οι Εβραίοι δεν αποτελούν εξαίρεση. Έξω
από την Πύλη Γιάφα της Ιερουσαλήμ (Bab al-Halil), υπήρχε κάποτε μια μικρή γειτονιά που λεγόταν Μαμίλλα και καταστράφηκε από τους σχεδιαστές της οικιστικής ανάπτυξης πριν από λίγα χρόνια. Στη θέση της κατασκευάστηκε ένα τερατώδες «χωριό» για Κροίσους που γειτονεύει με το υπερπολυτελές ξενοδοχείο Χίλτον. Λίγο παραπέρα βρίσκεται το παλιό νεκροταφείο των Αράβων ευγενών και η δεξαμενή του Μαμίλλα, μια αποθήκη νερού που κατασκευάστηκε από τον Πόντιο Πιλάτο. Κατά τη διάρκεια των κατασκευαστικών
εργασιών, οι εργάτες ανακάλυψαν έναν τάφο μέσα στον οποίο υπήρχαν εκατοντάδες κρανία και οστά. Τον τάφο κοσμούσε ένας σταυρός και μια επιγραφή: «Μόνο ο Θεός γνωρίζει τα ονόματά τους». Η Επιθεώρηση της Βιβλικής Αρχαιολογίας (Biblical Archaeology Review), που εκδίδεται από τον Αμερικανοεβραίο Herschel Shanks, περιελάμβανε ένα εκτενές άρθρο του αρχαιολόγου Ronny Reich για την ανακάλυψη αυτή [i][i][i]. Οι νεκροί βρήκαν την αιώνια
ανάπαυση το 614 μ.Χ., την πιο φρικαλέα χρονιά στην ιστορία της Παλαιστίνης έως τον εικοστό αιώνα. Ο διακεκριμένος Σκοτσέζος ακαδημαϊκός Adam Smith, έγραψε στο έργο του Η Ιστορική Γεωγραφία της Παλαιστίνης (Historical Geography of Palestine): ακόμη και σήμερα, η τρομερή καταστροφή του 614 είναι εμφανής στην περιοχή. Οι πληγές δεν μπόρεσαν ποτέ να γιατρευτούν. Έως το 614, η
Παλαιστίνη ανήκε στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία που διαδέχτηκε τη Ρωμαϊκή. Ήταν μια ακμάζουσα περιοχή, με κυρίαρχο το χριστιανικό στοιχείο, ανεπτυγμένη γεωργία, αρδευτικό σύστημα και φροντισμένους κήπους. Πλήθη προσκυνητών επισκέπτονταν τους Αγίους Τόπους και τους ναούς του Πανάγιου Τάφου και της Αναλήψεως στο Όρος των Ελαιών, οι οποίοι ανεγέρθηκαν από τον Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο και συγκαταλέγονταν στα θαύματα του κόσμου που δημιούργησε ο άνθρωπος. Στην έρημη γη της Ιουδαίας έδωσαν ζωή ογδόντα μοναστήρια, τόποι δέησης και φύλαξης πολύτιμων
χειρογράφων. Οι πατέρες της εκκλησίας Άγιος Ιερώνυμος της Βηθλεέμ και ο Ωριγένης της Καισαρείας, ήταν ακόμη ζωντανοί στη μνήμη. Μεταξύ αυτών υπήρχε επίσης μια μικρή εύπορη εβραϊκή κοινότητα, εγκατεστημένη κατά κύριο λόγο στην Τιβεριάδα, στις ακτές της Θάλασσας της Γαλιλαίας. Οι λόγιοί της είχαν ήδη ολοκληρώσει τη δική τους εκδοχή του Ταλμούδ, της κωδικοποίησης δηλαδή της πίστης τους, του Ιουδαϊσμού. Ωστόσο, δεν παρέκκλιναν από τις κατευθυντήριες γραμμές της
επικρατέστερης εβραϊκής κοινότητας στην περσική Βαβυλώνα. Το 614, οι αυτόχθονες Παλαιστίνιοι εβραίοι συμμάχησαν με τους Βαβυλώνιους ομόθρησκούς τους και βοήθησαν τους Πέρσες στην κατάκτηση της Ιερής Γης. Την επομένη της περσικής νίκης, οι Εβραίοι διέπραξαν το Ολοκαύτωμα των Ειδωλολατρών της Παλαιστίνης. Πυρπόλησαν εκκλησίες και μοναστήρια, δολοφόνησαν μοναχούς και ιερείς, έκαψαν βιβλία. Η πανέμορφη βασιλική των Άρτων και Ιχθύων στην Tabgha, ο ναός της Αναλήψεως στο Όρος των Ελαιών, του Αγίου Στεφάνου απέναντι από την Πύλη της Δαμασκού και της Αγίας Σιών στον ομώνυμο λόφο είναι μόνο μερικά μόνο από τα πιο αξιοσημείωτα παραδείγματα των κτισμάτων που καταστράφηκαν. Πράγματι, ελάχιστες εκκλησίες διασώθηκαν από τη σφοδρή αυτή επίθεση. Η Μεγάλη Λαύρα του Αγίου Σάββα, χτισμένη στον απύθμενο Φαράγγι της Φωτιάς (Wadi an-Nar) σώθηκε χάρη στην απρόσιτη θέση της και τους απόκρημνους βράχους που την περιέβαλλαν. Ως εκ θαύματος διασώθηκε και η Εκκλησία της Γεννήσεως του
Χριστού. Όταν οι Εβραίοι διέταξαν την καταστροφή της οι Πέρσες αρνήθηκαν να προχωρήσουν. Θεώρησαν ότι το μωσαϊκό με την αναπαράσταση των Τριών Μάγων πάνω από το υπέρθυρο απεικόνιζε Πέρσες βασιλιάδες. Αλλά το χειρότερο έγκλημα δεν ήταν αυτή η καταστροφή. Όταν η Ιερουσαλήμ παραδόθηκε στους Πέρσες, χιλιάδες ντόπιοι χριστιανοί μετατράπηκαν σε αιχμαλώτους πολέμου και οδηγήθηκαν, όπως το κοπάδι στο μαντρί, στην περιοχή της δεξαμενής του Μαμίλλα. Ο Ισραηλινός αρχαιολόγος
Ronny Reich γράφει: «Πουλήθηκαν πιθανώς στον πλειοδότη. Σύμφωνα με ορισμένες πηγές, οι χριστιανοί αιχμάλωτοι αγοράστηκαν από Εβραίους και δολοφονήθηκαν ειδεχθώς επί τόπου». Ένας αυτόπτης μάρτυρας, ο Στρατήγιος από τον Άγιο Σάββα, ήταν πιο παραστατικός: «Οι Εβραίοι κατέβαλλαν αδρά ποσά στους Πέρσες στρατιώτες ως λύτρα για την απελευθέρωση των χριστιανών, τους οποίους στη συνέχεια κατάσφαζαν με μεγάλη χαρά στη δεξαμενή του Μαμίλλα που πλημμύρισε με αίμα». Οι Εβραίοι έσφαξαν, μόνο στην
Ιερουσαλήμ, 60.000 Παλαιστινίους χριστιανούς. Την εποχή εκείνη ο συνολικός πληθυσμός της γης έφτανε ενδεχομένως τα 50 εκατομμύρια περίπου, ήταν δηλαδή 100 φορές μικρότερος απ’ ό,τι σήμερα. Μερικές ημέρες αργότερα, ο περσικός στρατός αντιλήφθηκε την έκταση του μακελειού και σταμάτησε τους Εβραίους. Προς τιμήν του, ο ισραηλινός αρχαιολόγος Ronny Reich δεν προσπαθεί να μεταθέσει την ευθύνη των σφαγών στους Πέρσες, όπως
συνηθίζεται σήμερα. Παραδέχεται ότι «η περσική Αυτοκρατορία δεν βασιζόταν σε θρησκευτικές αρχές και στην πραγματικότητα έκλινε προς την ανεξιθρησκεία». Ο γενναιόψυχος αυτός άνδρας είναι προφανώς ακατάλληλος για να αρθρογραφεί στην εφημερίδα New York Times. Ωστόσο, η Deborah Sonntag, ανταποκρίτρια της ίδιας εφημερίδας στο Ισραήλ δεν δίστασε να περιγράψει τη σφαγή ως «αντίποινα των Εβραίων οι οποίοι υπέφεραν κάτω από την εξουσία των
χριστιανών». Το ολοκαύτωμα των χριστιανών Παλαιστινίων το έτος 614 αποτέλεσε αντικείμενο επαρκούς τεκμηρίωσης. Μπορεί κανείς να βρει την περιγραφή των γεγονότων σε παλαιότερα βιβλία, όπως για παράδειγμα στους τρεις τόμους της Ιστορίας των Σταυροφοριών (History of The Crusades) του Runciman. Έχει λογοκριθεί ωστόσο από τους σύγχρονους ταξιδιωτικούς οδηγούς και τα ιστορικά βιβλία. Είναι λυπηρό, καθώς η άγνοια των γεγονότων αυτών εμποδίζει την κατανόηση των όρων της συνθήκης που συνάφθηκε μεταξύ των Ιεροσολυμιτών και του Χαλίφη Ομάρ Εμπν Χαττάμπ το έτος 638. Στην Sulh al Quds, όπως είναι γνωστή αυτή η συνθήκη παράδοσης, ο Πατριάρχης Σωφρόνιος αξίωσε την προστασία του λαού της Ιερουσαλήμ από τη θηριωδία των Εβραίων, αίτημα που ο πανίσχυρος Άραβας ηγέτης αποδέχθηκε. Μετά την αραβική κατάκτηση, η πλειοψηφία των εβραίων Παλαιστινίων αποδέχθηκε το μήνυμα του αγγελιαφόρου του Αλλάχ, όπως και η πλειοψηφία των χριστιανών Παλαιστινίων, μολονότι το έκανε για διαφορετικούς λόγους. Για τους αυτόχθονες χριστιανούς, το Ισλάμ αποτελούσε ένα
είδος νεστοριανού χριστιανισμού, αλλά χωρίς εικόνες, χωρίς την ανάμειξη της Κωνσταντινούπολης και χωρίς τους Έλληνες. (Έως και σήμερα η ηγεμονία των Ελλήνων στην Εκκλησία της Παλαιστίνης παραμένει σοβαρό πρόβλημα). Για τους απλούς ντόπιους εβραίους, το Ισλάμ αντιπροσώπευε την επιστροφή στην πίστη του Αβραάμ και του Μωϋσή, καθώς ούτως ή άλλως ήταν ανίκανοι να αντιληφθούν την πολυπλοκότητα της νέας βαβυλωνιακής πίστης. Η πλειοψηφία αυτών εξισλαμίστηκε και αναμίχθηκε με
τον παλαιστινιακό πληθυσμό. Η προσαρμογή των Εβραίων στο Ισλάμ δεν σταμάτησε τον 7ο αιώνα. Μια χιλιετία αργότερα, το 17ο αιώνα, οι σημαντικότεροι πνευματικοί ηγέτες της νεοσύστατης σεφαραδίτικης εβραϊκής κοινότητας, ο Σαμπατάι Ζέβι και ο Νάθαν της Γάζας, διάδοχοι της ένδοξης ισπανικής μυστικιστικής παράδοσης του Ισαάκ Λούρια, του Αγίου του Σάφεδ, ενστερνίστηκαν επίσης το «νόμο του ελέους», όπως αποκαλούσαν το Ισλάμ. Οι απόγονοί τους, σύντροφοι του Ατατούρκ, έσωσαν την Τουρκία από εισβολή των ευρωπαϊκών στρατευμάτων κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Οι σύγχρονοι Εβραίοι δεν έχουν ενοχές για τα παραπτώματα των προγόνων τους. Κανείς γιος δεν φέρει την ευθύνη για τις αμαρτίες του
πατέρα του. Το Ισραήλ θα μπορούσε να είχε μετατρέψει το μαζικό αυτό τάφο με το βυζαντινό παρεκκλήσι και τα ψηφιδωτά του σε ένα μικρό αλλά σημαντικό μνημείο, που να υπενθυμίζει στους πολίτες του αυτή τη φρικτή σελίδα της ιστορίας του και τους κινδύνους της φυλετικής ανωτερότητας που μπορούν να οδηγήσουν στη γενοκτονία. Αντιθέτως, οι ισραηλινές αρχές προτίμησαν να κατεδαφίσουν τον τάφο και να κατασκευάσουν στη θέση του ένα υπόγειο χώρο στάθμευσης αυτοκινήτων.
Η κίνηση αυτή δεν ξεσήκωσε ούτε μία διαμαρτυρία. Οι Ισραηλινοί φύλακες της συνείδησης των Εβραίων, όπως ο Amos Oz αλλά και άλλοι, συχνά εναντιώθηκαν στην καταστροφή των καταλοίπων της αρχαιότητας. Όχι όμως και στην καταστροφή του τάφου στο Μαμίλλα. Κυκλοφόρησαν μια αίτηση διαμαρτυρίας κατά των φυλάκων του συγκροτήματος των τζαμιών στο Χαράμ αλ-Σαρίφ για τη διάνοιξη τάφρου μερικών εκατοστών
προκειμένου να τοποθετηθεί ένας καινούργιος σωλήνας ύδρευσης. Δεν είχε απολύτως καμία σημασία για αυτούς το γεγονός ότι, ο επικεφαλής Ισραηλινός αρχαιολόγος στην περιοχή, σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Haaretz, αρνήθηκε κάθε σχέση των εργασιών που πραγματοποιούνταν στο τζαμί με την επιστήμη. Εξακολούθησαν να χαρακτηρίζουν τις εργασίες αυτές ως «μια βαρβαρική πράξη των μουσουλμάνων που στόχος της ήταν η εξάλειψη κάθε στοιχείου της εβραϊκής κληρονομιάς στην Ιερουσαλήμ». Μεταξύ των συνυπογραφόντων, ανακάλυψα, προς
μεγάλη μου έκπληξη και λύπη, το όνομα του Ronny Reich. Θα πίστευε κανείς ότι αυτός θα ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να τους πει ποιος εξάλειψε τα απομεινάρια της εβραϊκής κληρονομιάς στη δεξαμενή του Μαμίλλα. Γιατί θεωρώ απαραίτητο να αφηγηθώ την ιστορία του λουτρού αίματος στο Μαμίλλα; Διότι δεν υπάρχει τίποτε πιο επικίνδυνο από την υποκρισία και το αίσθημα του αιώνιου κατατρεγμού που ενισχύεται από μια μονόπλευρη ιστορική αφήγηση. Ακόμη και στην περίπτωση αυτή οι
Εβραίοι δεν αποτελούν εξαίρεση. Ο Eric Margolis της εφημερίδας Toronto Sun
[ii][ii][ii] έγραψε για τους οργισμένους από το δικό τους ολοκαύτωμα Αρμένιους. Κατάσφαξαν χιλιάδες από τους ειρηνικούς Αζέρους γείτονές τους τη δεκαετία του ενενήντα και προκάλεσαν το ξερίζωμα 800.000
αυτοχθόνων μη-Αρμενίων. «Είναι καιρός πια να αναγνωρίσουμε όλες τις φρικαλεότητες στον κόσμο» καταλήγει ο Margolis. Η λογοκρισία της ιστορίας δημιουργεί μια παραποιημένη εικόνα της πραγματικότητας. Η αποδοχή του παρελθόντος αποτελεί απαραίτητο βήμα για την αποκατάσταση της πνευματικής ισορροπίας. Οι Γερμανοί και οι Ιάπωνες αναγνώρισαν τα εγκλήματα των πατέρων τους, αποδέχτηκαν την ηθική τους παρακμή και αναγεννήθηκαν ως λαοί ταπεινοί, λιγότερο υπερόπτες και πιο
προσιτοί στην υπόλοιπη ανθρωπότητα. Εμείς, οι Εβραίοι αποτύχαμε έως τώρα να εξορκίσουμε το αλαζονικό πνεύμα του Εκλεκτού Λαού και βρεθήκαμε σε δεινή θέση. Αυτός είναι και λόγος για τον οποίο η ιδέα της ανωτερότητας διαιωνίζεται και μας καλεί να διαπράξουμε γενοκτονία. Το 1982, ο Amos Oz [iii][iii][iii] συνάντησε έναν Ισραηλινό, ο οποίος μοιράστηκε με το συγγραφέα το όνειρό του να γίνει ο εβραίος Χίτλερ για τους
Παλαιστίνιους. Σιγά σιγά το όνειρο αυτό υλοποιείται. Η Haaretz δημοσίευσε στην πρώτη σελίδα μια διαφήμιση [iv][iv][iv], έναν φετφά, υπογεγραμμένο από μια ομάδα ραβίνων, οι οποίοι διακήρυτταν τη θεολογική ταύτιση των Ισμαηλιτών, δηλαδή των Αράβων, με τους Εδωμίτες. Οι «Εδωμίτες» αναφέρονται στη Βίβλο ως φυλή εχθρική προς τα Παιδιά του Ισραήλ. Στην ιστορία αυτή, ο Θεός του Ισραήλ προστάζει το λαό
Του να αφανίσει όχι μόνο τους Εδωμίτες αλλά και τα ζωντανά τους. Ο βασιλιάς Σαούλ δεν εκτέλεσε αποτελεσματικά το καθήκον του, καθώς τους εξόντωσε όλους εκτός από της ανύπαντρες παρθένες. Η «αποτυχία» αυτή του κόστισε το στέμμα του. Η υποχρέωση αφανισμού του λαού των Εδωμιτών εξακολουθεί να συμπεριλαμβάνεται μεταξύ των δογμάτων της εβραϊκής πίστης, αν και εδώ και αιώνες κανείς δεν κατόρθωσε να ταυτίσει ένα ζωντανό έθνος με τη θεοκατάρατη φυλή. Υπάρχει ωστόσο μια
εξαίρεση που αποδεικνύει πόσο επικίνδυνο είναι το εν λόγω δόγμα. Στα τέλη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ορισμένοι Εβραίοι, μεταξύ αυτών και ο τέως πρωθυπουργός Μεναχέμ Μπενγκίν, ταύτισαν τους Γερμανούς με τους Εδωμίτες. Πράγματι, ο Εβραίος φιλόθρησκος σοσιαλιστής και αγωνιστής κατά των Ναζί, Άμπα Κόβνερ, εξύφανε το 1945 συνομωσία προκειμένου να μολύνει το σύστημα ύδρευσης των γερμανικών πόλεων και να εξοντώσει «έξι εκατομμύρια Γερμανούς». Προμηθεύτηκε το δηλητήριο από το μετέπειτα Πρόεδρο του Ισραήλ, Εφραίμ Κατζίρ. Ο Κατζίρ υπέθεσε
δήθεν ότι η πρόθεση του Κόβνερ ήταν να δηλητηριάσει «μόνο» μερικές χιλιάδες Γερμανούς αιχμαλώτους πολέμου. Το σχέδιο ευτυχώς ναυάγησε όταν τον Κόβνερ σταμάτησαν Βρετανοί αξιωματικοί σε ευρωπαϊκό λιμάνι. Η ιστορία αυτή δημοσιεύθηκε στο Ισραήλ τον περασμένο χρόνο και προέρχεται από τη βιογραφία του Κόβνερ που συνέγραψε η καθηγήτρια Dina Porat, επικεφαλής του Κέντρου Ερευνών του Αντισημιτισμού του Πανεπιστημίου του Τελ Αβίβ [v][v][v]. Με απλά λόγια, ο φετφάς των ραβίνων σημαίνει ότι: το θρησκευτικό μας καθήκον είναι να σκοτώσουμε όλους τους Άραβες, συμπεριλαμβανομένων των γυναικόπαιδων και των ζωντανών τους, έως και την τελευταία γάτα. Η φιλελεύθερη Haaretz, της οποίας ο εκδότης και ο ιδιοκτήτης είναι αρκετά έμπειροι να κατανοήσουν το φετφά, δεν δίστασαν να δημοσιεύσουν την αγγελία. Πρόσφατα
επικρίθηκα από ορισμένους Παλαιστινίους ακτιβιστές επειδή συνεργάζομαι με την εβδομαδιαία ρωσική εφημερίδα Zavtra, στην οποία εκφράζονται πιο περιθωριακές απόψεις και διότι αναφέρθηκα στο αμερικανικό εβδομαδιαίο περιοδικό Spotlight. Αναρωτιέμαι πως και δεν με κατέκριναν για το γεγονός ότι αρθρογράφησα στη Haaretz. Εξάλλου, η
Zavtra και το Spotlight δεν έχουν δημοσιεύσει ποτέ ένα κάλεσμα για γενοκτονία. Δεν θα ήταν δίκαιο να αποδοκιμάζουμε μόνο τη Haaretz. Και άλλες σημαντικές εβραϊκές εφημερίδες, όπως η Washington Post, δημοσίευσαν εξίσου φλογερά άρθρα του
Charles Krauthammer [vi][vi][vi] που προτρέπουν στη γενοκτονία. Αυτός ο ειδήμονας στο βασιλιά Σαούλ, μην μπορώντας να βασιστεί στις γνώσεις του αναγνωστικού κοινού πάνω στη Βίβλο, παραπέμπει στη σφαγή των κατατροπωμένων ιρακινών στρατευμάτων από τον Στρατηγό Πάουελ. Παραθέτει τη δήλωση του Κόλιν Πάουελ για τον ιρακινό στρατό: «Πρώτα θα το αποκόψουμε και στη συνέχεια θα το εξολοθρεύσουμε». Ο Krauthammer, ο οποίος
επιλέγει προσεκτικά τις παραπομπές του, δεν θεωρεί ότι το πλήθος των δολοφονημένων Αράβων αρκεί για να τους προσδώσει την ανθρώπινη ιδιότητα χρησιμοποιώντας την αντωνυμία «τους». Αρκείται απλά στο να χρησιμοποιεί το ουδέτερο γένος αποκαλώντας τους «το». Στο τελευταίο στάδιο του πολέμου του Κόλπου, τεράστιος αριθμός αφοπλισμένων Ιρακινών που υποχωρούσαν δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ από τις αμερικανικές αεροπορικές δυνάμεις και τα πτώματα θάφτηκαν από μπουλντόζες στην άμμο της ερήμου μέσα σε τεράστιους ανώνυμους ομαδικούς τάφους. Ο αριθμός των
θυμάτων που βρίσκονται μέσα σε αυτή την εκατόμβη υπολογίζονται στις εκατό χιλιάδες με μισό εκατομμύριο. Μόνο ο Θεός γνωρίζει τα ονόματά τους. Ο Krauthammer ελπίζει ότι ο αυτός άθλος θα επαναληφθεί στην Παλαιστίνη. Αυτό το «το» έχει ήδη αποκοπεί και διαιρεθεί από τον ισραηλινό στρατό σε εβδομήντα κομμάτια. Τώρα είναι η καλύτερη στιγμή να εξολοθρευτεί. «Αφανίστε το!»
φωνάζει παθιασμένα. Φοβάται ότι οι Πέρσες θα εμποδίσουν για άλλη μια φορά το λουτρό αίματος πριν η δεξαμενή του Μαμίλλα γεμίσει. Οι ανησυχίες του ξεπερνούν τις προσδοκίες μας. Σημειώσεις:
[vii][[viii]ii] [i] BAR, 1996, τ 22 Αρ. 2 [ix][viii][ii] 22.04.2001
[x][ix][iii] Here and there in the Land of Israel, Amos Oz [xi][x][iv] 21 Νοεμβρίου, 2000
[xii][xi][v] Haaretz, 28 Απριλίου 2001
[xiii][xii][vi] Washington Post, 20 Απριλίου 2001
|
