FOR FULL EQUALITY OF NATIVE AND ADOPTIVE PALESTINIANS

FOR One Man, One Vote

Izrael Szamir

(Israel Shamir) 

Kabała Władzy

Tłumaczył: Roman Łukasiak

Kto zabił Chrystusa?

            T. R. Reid z Washington Post, zagorzały poplecznik Izraela, ogłosił i zażądał: „nadszedł czas, by chrześcijanie już nigdy nie wypaczali historii twierdząc, że Żydzi byli w dużej mierze odpowiedzialni za ukrzyżowanie Chrystusa. Kościół powinien ponownie napisać Mękę Pańską”. Jego wezwaniu zawtórował Boston Globe Black’a. Ponieważ Kongres USA zwykle wykonuje rozkazy AIPAC, więc prawdopodobnie Ewangelia będzie wkrótce w USA wyjęta spod prawa. I nie tylko w USA: amerykańscy Żydzi twardo walczą o zakaz wielowiekowych średniowiecznych misteriów pasyjnych w Oberammergau.

            Ewangelia mówi, że Jezus został skazany na śmierć przez najwyższego kapłana żydowskiego i jego towarzyszy, następnie wyrok został potwierdzony przez Sanhedryn, żydowski Sąd Najwyższy, po czym więzień oddany został rzymskiemu namiestnikowi prowincji w celu wykonania egzekucji. Podczas gdy starzy żydowscy teolodzy i naukowcy szczęśliwie zgadzali się z Ewangelią, współcześni żydowscy historycy i religioznawcy mówią, że historię tą wymyślili antysemici, aby na Żydów padła nienawiść.

            Hayim Cohen, sędzia izraelskiego Sądu Najwyższego, napisał, że Żydzi nigdy by nie skazali niewinnego człowieka na śmierć. Hyam Maccobi, angielski naukowiec żydowskiego pochodzenia (niestety, fanatyczny nacjonalista), twierdził, że Jezus kierował walką Żydów przeciwko rządom nie-Żydów, i że w rezultacie został zabity przez Rzymian. Dawid Flusser, izraelski znawca tekstów z Qumran, uważał, że opowieść o Męce Pańskiej była napisana wiele lat po wydarzeniu, w charakterze antyżydowskiej polemiki Kościoła. Inni zaprzeczają, by Żydzi praktykowali ukrzyżowanie, lub w ogóle stosowali karę śmierci.

            Jednakże, lektura źródeł żydowskich obala te argumenty. Talmud mówi, że żydowski mędrzec, żyjący przed Chrystusem, ukrzyżował jednego dnia osiemdziesiąt czarownic. Gdyby Jezus walczył za sprawę żydowską, cieszyłby się wielkim szacunkiem, jakim cieszyli się zbóje z Masady. W takim wypadku jego pretensje do tytułu Mesjasza nie dyskryminowałyby go: Szymon Bar Kochba, ostatni żydowski władca w Palestynie, był ogłoszony Mesjaszem przez rabina Akibę, który był najwyższym ówczesnym duchowym autorytetem żydowskim, i wciąż jest wysoce poważany. Nawet lepszego dowodu dostarczają liczni wielbiciele świętej pamięci Rebe Lubawitscher’a. Plakaty z wizerunkiem tego starego brodatego Żyda pokrywają wiele ścian w Izraelu, widnieje na nich napis „Mesjasz Królem”. Tak więc, nawet śmierć Mesjasza nie jest przeszkodą dla oddawania mu przez Żydów czci, natomiast odrzucenie żydowskiej wyjątkowości - oczywiście jest.

            Chrześcijańscy historycy i naukowcy, od Orygenesa z Aleksandrii i Euzebiusza z Cezarei, do Chestertona, uważali ewangeliczny opis, według którego żydowscy przywódcy faktycznie skazali Jezusa na śmierć, za perfekcyjnie realistyczny. Tradycyjne źródła żydowskie, od Midraszy do późniejszych pism średniowiecznych, także potwierdzają tą historię, i dodają, że należało tak uczynić. Ponadto, zwolennicy judaizmu prowadzili walkę przeciwko Chrystusowi i chrześcijanom. Żołnierze ostatniego króla żydowskiego, Bar Kochby, zmasakrowali chrześcijan w roku 135. W Jemenie, w roku 519, żydowski władca, Yusuf Zu Nawas, spalił kościoły i zabił tysiące chrześcijan. Rzezie palestyńskich chrześcijan miały miejsce w latach 529 i 614.

            Później, wojna toczyła się w obszarze ideologii. Średniowiecze było pełne brutalnej żydowskiej propagandy antychrześcijańskiej, czego przykłady można było znaleźć w Jezus w oczach Żydów[1], ostatnio opublikowanym kompendium żydowskiego piśmiennictwa o Jezusie, które zawiera podłe, napisane po arabsku w IX wieku Toledot Yeshu oraz Nestor Hakomer. Nawet dzisiaj, ulotki w Jerozolimie nazywają Judasza „wybawcą Izraela”. Dlatego, w wielkim skrócie, Żydów określano jako „wrogów Chrystusa”.

            Chrześcijanie bronili się, i także wymordowali niemało Żydów. Jednak osobliwością współczesnego spaczonego dyskursu jest to, że prześladowania Żydów przez chrześcijan są dobrze naświetlone, natomiast prześladowania chrześcijan przez Żydów są puszczone w zapomnienie. Istnieje „teologia chrześcijańska po Auschwitz”, lecz nie ma „judaizmu po masakrze nad sadzawką Mamilla, lub po Deir Yassin”. To zniekształcenie historii jest wykorzystywane przez przywódców żydowskich dla wywołania u chrześcijan zabójczego poczucia winy. Dlatego ważnym jest, aby wzajemne stosunki Żydów i chrześcijan nie były przedstawiane jednostronnie, jak to robią żydowscy apologeci.

Spis treści