Οι απόκρημνες πλαγιές του Wadi Kziv στη δυτική Γαλιλαία καλύπτονται από πυκνή βλάστηση. Πικροδάφνες και κυπαρίσσια καθρεφτίζονται στις ρηχές λιμνούλες που σχηματίζουν οι πηγές του. Μου αρέσει αυτό το απομονωμένο φαράγγι. Τις ζεστές μέρες μπορείς να κρυφτείς σε μια δαιδαλώδη βαθιά σπηλιά, να κολυμπήσεις στα παγωμένα καθαρά νερά του, παραμονεύοντας ένα ελάφι να περάσει ή ελπίζοντας μια νύμφη να φανεί. Τις πιο κρύες μέρες μπορεί κανείς να σκαρφαλώσει στο απόκρημνο καταράχι που υψώνεται στο μέσο της κοιλάδας. Στα αραβικά ονομάζεται qurain που σημαίνει Κέρατο. Έτσι προκύπτει και το αραβικό όνομα του Wadi Keziv, που είναι Wadi Qurain. Πάνω στην κορυφογραμμή, το κάστρο του Μονφόρ (Monfort) που χτίστηκε από τους Σταυροφόρους, ορθώνει περήφανα τον πύργο του και αγναντεύει τη μακρινή Μεσόγειο.

Το μέρος βρίθει από αναμνήσεις. Οι σιωνιστές του 12^ο αιώνα, οι Τεύτονες ιππότες του Τάγματος της Αγίας Μαρίας οχύρωσαν το κάστρο στο καταράχι και το ονόμασαν Starkenberg, δηλαδή το Όρος της Δύναμης. Ωστόσο, το φοβερό όνομά του και η απομακρυσμένη τοποθεσία του δεν ήταν αρκετά για να αποτρέψουν την ήττα των ιπποτών από τον Άραβα Σαλαδίνο (Σαλάχ-αλ-Ντιν), αυτό το πρότυπο αρετής και ευσπλαχνίας, ο οποίος τους επέτρεψε να αποχωρήσουν με τα όπλα τους και την τιμή τους για την Ανατολική Ευρώπη.

Το απόκρημνο μονοπάτι που οδηγεί στην πηγή ήταν ο τόπος συνάντησης και αποχωρισμού των γοητευτικών χαρακτήρων του εξαιρετικού μυθιστορήματος Arabesques του Anton Shammas [1]. Ο Shammas, ένας ντόπιος που κατάγεται από την κοντινή Φασούτα (Fassuta), είναι ενδεχομένως ο μόνος μη-Εβραίος στον κόσμο που γράφει τα βιβλία του και τα ποιήματα του στα εβραϊκά του Ισραήλ.

Πιο δυτικά, το ρυάκι του Κεζίβ (Keziv) χύνεται στη θάλασσα, στο σημείο όπου βρίσκονται τα ερείπια του χριστιανικού χωριού Αχζιβ (Ahziv) που καταστράφηκε από τους Εβραίους το 1948. Στο χωριό αυτό, κατά τη μακρινή δεκαετία του 1920, μια νέα ντόπια Παλαιστίνια δέχτηκε την επίσκεψη μιας άλλης ντόπιας Παλαιστίνιας, της Παναγίας. Με άλλα λόγια, πρόκειται για ένα τυπικό μέρος στην ασυνήθιστη γη της Παλαιστίνης.

Σήμερα, μπορεί κανείς να περιπλανηθεί στη γη αυτή ολομόναχος. Οι κάτοικοί της την έχουν εγκαταλείψει, όπως και την υπόλοιπη ύπαιθρο. Η γη της Παλαιστίνης γνωρίζει μεγάλη συμφορά, τη μεγαλύτερη από τη μαύρη χρονιά του 1948. Κανείς δεν έρχεται πλέον εδώ και το φαράγγι εγκαταλείφθηκε στα ισχνά, δασύτριχα αγριογούρουνα. Περπατώντας στην κατεύθυνση του ρεύματος, εντόπισα μερικά από τα χαριτωμένα αυτά ζώα, τα τόσο διαφορετικά από τους εξημερωμένους συγγενείς τους. Μόνο βγαίνοντας από το φαράγγι, στην πεδιάδα της Άκο (Acre), συνάντησα κάποια ανθρώπινη παρουσία. Ήταν μερικοί Ταϊλανδοί ή Κινέζοι αγρότες που δούλευαν στα χωράφια του τοπικού κιμπούτς. Ένας μεσήλικας, μέλος του κιμπούτς, καθόταν στη σκιά και επέβλεπε τους εργάτες. Κάθισα μαζί του για να καπνίσω ένα τσιγάρο και να πιω λίγο κρύο νερό.

Στην εμφάνισή του συνοψίζονταν τα γνωρίσματα του καλού Ισραηλίτη. Εύσωμος, ηλιοκαμένος, με φιλικό χαμόγελο, πυκνό μουστάκι και ζωηρή ομιλία. Πριν από πενήντα χρόνια, αυτός ή μάλλον ο προκάτοχός του, μαχητής στα εβραϊκά τάγματα θανάτου, την Παλμάχ, άρπαξε τη γη του Αχζιβ και εκδίωξε τους χωρικούς στο Λίβανο. Πριν από τριάντα περίπου χρόνια, δούλεψε την κλεμμένη γη με τα ίδια του τα χέρια. Τώρα, επιβλέπει τους Ταϊλανδούς εργάτες που δουλεύουν σε αυτή τη γη. Πολύ σύντομα, μου είπε θα πάει για λίγο στη Νέα Υόρκη για να επισκεφτεί το γιο του. Κατά τη διάρκεια της απουσίας του, κάποιοι Ρώσοι από την πόλη Maalot, θα προσληφθούν για την επίβλεψη των εργασιών στο κιμπούτς. Δεν είναι πολλοί οι Εβραίοι που ενδιαφέρονται να δουλέψουν τη γη, ή ακόμη και να αναλάβουν την επίβλεψη της εργασίας των Ταϊλανδών, είπε. Το κιμπούτς ελπίζει να πάρει άδεια δόμησης, να χτίσει οικήματα και να πουλήσει το ακίνητο. Το οικόπεδο έχει μεγάλη αξία, κοντά στη Ναχαρίγια (Naharia) και την Άκο, και θα χρυσοπουληθεί παρά την κρίση, είπε.

Του έσφιξα το χέρι και αποχαιρέτησα, αυτόν, τους ιδρωμένους Ταϊλανδούς, τους πράσινους αγρούς, τα βουνά του Λιβάνου στο βορρά που κρύβουν τους προσφυγικούς καταυλισμούς των πρώην κατοίκων του Αχζιβ, την οροσειρά της Γαλιλαίας στην ανατολή, όπου βρίσκεται η ρωσική πόλη Maalot, και πήρα το τρένο της επιστροφής για το σπίτι, τη Γιάφα. Το τρένο μετέφερε μερικούς Αφρικανούς, πιθανόν παράνομους μετανάστες, κρίνοντας από τη φοβισμένη τους όψη. Μια ομάδα Ρουμάνων οικοδόμων έπινε μπύρες και ρευόταν δυνατά. Τους έφεραν από την εξαθλιωμένη γη της Ανατολικής Ευρώπης για να χτίσουν σπίτια για τους μετανάστες, καθώς οι Εβραίοι δεν θέλουν να απασχολούνται στις οικοδομικές εργασίες τόσο στο Ισραήλ όσο και στην Καλιφόρνια.

Ένας εβραίος ισραηλινός δικηγόρος με το μαύρο καπελάκι του μελετούσε κάποια έγγραφα από το μισάνοιχτο χαρτοφύλακά του. Ένας ξανθός και οπλισμένος ισραηλινός στρατιώτης μιλούσε ουκρανικά με βαριά προφορά στην εύσωμη κοπέλα του. Κάτω από το γεμάτο θαυμασμό βλέμμα της, εγκωμίαζε τα ηρωικά του κατορθώματα κατά ενός μεγάλου αριθμού αράβων τρομοκρατών. Μια άλλη ομάδα Μαροκινών συζητούσε για το κλείσιμο της χαλυβουργίας στην Άκο και τις μηδαμινές πιθανότητές τους να βρουν μια άλλη δουλειά. Η κρίση επιδεινώνεται, είπε ένας από αυτούς. Η κατάσταση είναι σχεδόν το ίδιο άσχημη όσο και το 1966.

Ενώ το τραίνο διέσχιζε τη Χάιφα σκεφτόμουν τις εκατοντάδες χιλιάδες, ίσως και εκατομμύρια των Αμερικανών, Εβραίων και χριστιανών σιωνιστών που πιέζουν παρασκηνιακά, προσεύχονται, υποστηρίζουν και πληρώνουν, δυστυχώς όχι όμως για το εβραϊκό κράτος που χτίστηκε πάνω στα ερείπια της παλαιστινιακής γης, όπως φαντάζονται. Λες και μόνο αυτό δεν θα ήταν αρκετά κακό! Η πραγματικότητα ωστόσο είναι πολύ χειρότερη. Σκέφτηκα τα εκατομμύρια των Παλαιστινίων που σαπίζουν στους προσφυγικούς καταυλισμούς και τις φυλακές, αποδιωγμένοι, εξορισμένοι – θύματα όχι του τέρατος της εβραϊκής αρπαγής και κατοχής, αλλά κάτι χειρότερου – ενός φαντάσματος.

Το εβραϊκό κράτος είναι ένα εικονικό κράτος που χάνει γρήγορα κάθε επαφή με την πραγματικότητα. Αυτό το κράτος-φάντασμα σκοτώνει ανθρώπους και συλλέγει χρήματα από την Αμερική, εξακολουθεί να έχει μια υποτυπώδη φαύλη ύπαρξη, σαν το νομικό όρο «η περιουσία του αποθανόντος». Οι αγροί του καλλιεργούνται από εισαγόμενους μετανάστες εργάτες, που επιβλέπονται από εισαγόμενους Ρώσους και Αιθίοπες, τους οποίους καθοδηγούν ισραηλινοί καθηγητές που ανέκαθεν δίδασκαν σε αμερικανικά πανεπιστήμια και ανδρείοι στρατηγοί που προστατεύουν τα συμφέροντα των αμερικανικών βιομηχανιών όπλων. Η ανεργία αυξάνεται καθημερινά, οι ζωτικές υπηρεσίες έχουν παραλύσει από τις απεργίες. Η τουριστική βιομηχανία νεκρώθηκε, τα ξενοδοχεία κλείνουν το ένα μετά το άλλο και οι άλλοι κλάδοι της εθνικής οικονομίας βρίσκονται στα όρια κατάρρευσης. Οι Ισραηλινοί αγοράζουν διαμερίσματα στη Φλόριντα και την Πράγα, ενώ τα σπίτια στο Ισραήλ δεν μπορούν να πωληθούν. Η λαχτάρα του Σαρόν να τιμωρήσει τους Παλαιστινίους μοιάζει με την επιθυμία κάποιου να βλάψει τον ίδιο του τον εαυτό. Παλαιστίνιοι και Ισραηλινοί διαπλέκονται και συνδέονται, και αυτή προσπάθεια διαχωρισμού τους σκοτώνει την οικονομία και των δύο λαών.

Από τη μακρινή Αμερική, το Ισραήλ μοιάζει με μια γιγάντια πυρηνική δύναμη, πιστή φίλη των Ηνωμένων Πολιτειών, μια εβραϊκή χώρα που εμπνέει την περηφάνια των αμερικανοεβραίων. Ο επισκέπτης φεύγει από τις ακτές μας με έντονο το αίσθημα της ενότητας και της ευημερίας μας. Μόνο εμείς, οι μόνιμοι κάτοικοι γνωρίζουμε ότι πρόκειται για την απατηλή εικόνα μιας καρτ-ποστάλ. Το Ισραήλ καταρρέει, καθώς οι ενεργοί του πολίτες, απελπισμένοι ξενιτεύονται, ενώ οι στρατηγοί ολοκληρώνουν την καταστροφή της χώρας. Μια σκληρή μοίρα χτυπά τους αυτόχθονες Παλαιστινίους, ένα φάντασμα τους εξολοθρεύει, ένα άψυχο πτώμα που περιφέρεται σαν ζόμπι στους διαδρόμους του Κογκρέσου και στην έρημο της Μέσης Ανατολής.

Για χάρη αυτού του φαντάσματος, εξέχοντες αμερικανοεβραίοι απομυζούν τους υπαλλήλους και τους συμπατριώτες τους, περικόπτουν τις συντάξεις και τα επιδόματα, μειώνουν τον προϋπολογισμό της υγείας και της εκπαίδευσης, διακόπτουν τη βοήθεια προς τις χώρες της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής, δημιουργούν απίστευτες συμμαχίες με διαβόητους ρατσιστές σαν τον Πατ Ρόμπερτσον[2], απαιτούν την καταστροφή του Ιράκ, ευλογούν τους βομβαρδισμούς κατά των αφγανών προσφύγων, κρατούν τους αφροαμερικανούς στα γκέτο τους, υπονομεύουν την κοινωνία που τους φιλοξενεί, δημιουργούν εχθρούς προς αυτούς και προς την Αμερική. Αυτές οι πράξεις δεν είναι μόνο ελεεινές αλλά και ανώφελες.

Το σιωνιστικό πείραμα απέτυχε στην πράξη. Μπορεί να συνεχίσει για πολλά ακόμη χρόνια με τη βοήθεια μηχανικής υποστήριξης σαν ένα φυτό, εγκεφαλικά νεκρό. Μπορεί να σκοτώνει ανθρώπους, ακόμη και να αρχίσει ένα παγκόσμιο πόλεμο. Αλλά δεν μπορεί να ζωντανέψει.

Το εβραϊκό κράτος του Ισραήλ, είναι ένα εικονικό κράτος. Δεν αποτελεί παρά την προβολή της αμερικανοεβραϊκής νοοτροπίας. Οι ανησυχίες και τα προβλήματα που διατυπώνονται εκεί αποτελούν αμερικανοεβραϊκά προβλήματα. Για τους «εβραίους» Ισραηλινούς δεν υφίσταται ανάγκη διαχωρισμού, πολέμου ή καθυπόταξης των αυτοχθόνων. Δεν τρώμε μπάγκελ με σολωμό, δεν μιλούμε εβραϊκά, δεν διαβάζουμε Saul Bellow[3] ή Sholom Aleichem[4] και αποφεύγουμε τις συναγωγές. Προτιμούμε το αραβικό φαγητό και την ελληνική μουσική. Η γειτονιά μου διαθέτει επτά κρεοπωλεία με χοιρινό κρέας και μόλις ένα που ακολουθεί του κανόνες του κόσερ. Το σαράντα τοις εκατό των κατοίκων του Τελ Αβίβ παντρεύονται χωρίς να ακολουθούν τα εβραϊκά έθιμα. Οι νέοι Ισραηλινοί προτιμούν να κάνουν το γάμο τους στην Κύπρο, μόνο και μόνο για να αποφύγουν την επαφή με τους ραβίνους. Το Τελ Αβίβ εξάλλου είναι οι πρωτεύουσα των ομοφυλοφίλων στη Μέση Ανατολή, αν και σύμφωνα με τον εβραϊκό νόμο, οι ομοφυλόφιλοι πρέπει να εξολοθρευτούν.

Εάν οι αμερικανοεβραίοι δεν εξαγόραζαν τους Ισραηλινούς σε τόσο μεγάλη κλίμακα, θα είχαμε ήδη ξεχάσει το εβραίους της Διασποράς και θα είχαμε ενσωματωθεί στη φιλόξενη Μέση Ανατολή. Εάν συνεχίζουν να μας χρηματοδοτούν, θα ανταποδώσουμε την υποχρέωση καταδεικνύοντας σε αντάλλαγμα λίγο από το εβραϊκό μας φρόνημα.

Είμαστε δεξιοτέχνες της ψευδαίσθησης, και όσο θα υπάρχουν αγοραστές εμείς θα παρέχουμε τα προϊόντα μας. Το 1946, μια ομάδα αφοσιωμένων ανδρών από όλο τον κόσμο ήρθε στην Παλαιστίνη υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών. Στάλθηκαν για να προετοιμάσουν το έδαφος για την κατανομή των γαιών. Μεταξύ άλλων, επισκέφτηκαν και το νοτιότερο κιμπούτς Ρέβιβιμ (Revivim) στην άνυδρη έρημο Νεγκέβ (Negev). Μπροστά από το γραφείο του κιμπούτς αντίκρισαν έναν πανέμορφο κήπο με τριαντάφυλλα, ανεμώνες και βιολέτες. Στην αναφορά τους, τα μέλη της αντιπροσωπίας εξέφρασαν την έκπληξή τους και δήλωσαν ότι «οι Εβραίοι κάνουν μέχρι και την έρημο να ανθίσει, παραχωρήστε τους λοιπόν τη Νεγκέβ».

Όταν έφυγαν, τα παιδιά του κιμπούτς βγήκαν και ξερίζωσαν τα λουλούδια από την άμμο. Τα λουλούδια αυτά αγοράστηκαν το ίδιο εκείνο πρωινό από την αγορά της Γιάφας και φυτεύτηκαν ως διακοσμητικά για όσο θα διαρκούσε η επίσκεψη. Αυτό το μικρό έξοδο οδήγησε στη μεταβίβαση της Νεγκέβ στο εβραϊκό κράτος, παρόλο που εκεί διέμεναν διακόσιες χιλιάδες Παλαιστίνιοι. Η πλειοψηφία αυτών εξορίστηκε πέρα από τα νεοχαραχθέντα σύνορα, στους καταυλισμούς της Γάζας ή της Ιορδανίας. Ήταν σκληρό και ανώφελο, καθώς σήμερα, πενήντα χρόνια αργότερα ο πληθυσμός της Νεγκέβ που βρίσκεται νότια της Μπιρσεμπά (Beersheba) είναι μικρότερος απ’ ό, τι ήταν το 1948.

Προκειμένου να κατοικηθούν οι ερημωμένες περιοχές, η Μοσάντ εισέβαλλε και τρομοκράτησε τις εβραϊκές κοινότητες της Βόρειας Αφρικής. Οι εβραίοι μεταφέρθηκαν, ραντίστηκαν με ψειροκτόνο DDT και τοποθετήθηκαν σε προσφυγικούς καταυλισμούς που σύντομα μετατράπηκαν στις πόλεις Νετιβό (Netivot), Ντιμόνα (Dimona), Ιερουσάμ (Yerucham).  Ζουν ακόμη εκεί σε αυτές τις πόλεις-φυλάκια που μαστίζονται από την ανεργία και τη δυστυχία, εκμεταλλευόμενοι τα κοινωνικά επιδόματα και ενδεχομένως νιώθοντας για τους εβραίους Ασκενάζι (Ευρωπαίους εβραίους) την ίδια αποστροφή που αισθάνονται όλοι. Δεν είναι χωρίς λόγο που γράφουν στους τοίχους της πόλης «Ασκενάζι, κρίμα που δεν σας έκαψαν στο Άουσβιτς»

Μερικές εβδομάδες πριν από την Ιντιφάντα, το ισραηλινό κατεστημένο φυλάκισε τον ευρέως δημοφιλή ηγέτη των εβραίων της Ασίας και της Αφρικής, ραβίνο Arie Deri. Δεκάδες χιλιάδες Μαροκινοί συγκεντρώθηκαν έξω από τις πύλες της φυλακής απαιτώντας την αποφυλάκισή του. Οι εβραίοι Ασκενάζι έσωσαν το τομάρι τους από έναν εμφύλιο πόλεμο χάρη στην Ιντιφάντα. Αλλά για πόσο ακόμη;

Είναι φανερό ότι οι ταχυδακτυλουργίες του Ρέβιβιμ, η κατάληψη της Νεγκέβ, ο εξοβελισμός των Παλαιστινίων, η καταστροφή της μαροκινής εβραϊκής κοινότητας ήταν επιτυχημένες μεμονωμένα αλλά στο σύνολο απέτυχαν. Οι ηγέτες των σιωνιστών ονειρεύτηκαν να κάνουν την Παλαιστίνη τόσο εβραϊκή όσο αγγλική είναι και η Αγγλία. Απέτυχαν. Η Παλαιστίνη είναι τόσο εβραϊκή όσο αγγλική είναι και η Τζαμάικα.

Η γη της Παλαιστίνη καταστρέφεται μπροστά στα μάτια μας. Τα πανέμορφα παλιά της χωριά περνούν στη λήθη. Οι εκκλησίες είναι άδειες από το ποίμνιό τους. Τα ελαιόδεντρα ξεριζώνονται. Τέτοια καταστροφή έχει να πλήξει τη γη μας από την εισβολή των Ασσυρίων πριν από 2700 χρόνια. Τίποτα δεν μπορεί να μας παρηγορήσει απέναντι σε αυτόν τον απίστευτο αφανισμό και σίγουρα οι άνθρωποι που σχετίζονται με αυτόν –είτε πρόκειται για τους ισραηλινούς φονιάδες είτε για τους αμερικανοεβραίους υποστηρικτές τους- θα είναι καταραμένοι για πάντα.

Ωστόσο, η παράδοξη αυτή ειρωνεία της ιστορίας θα παραμείνει ως υποσημείωση στα βιβλία του μέλλοντος: η εβραϊκή ηγεσία μάταια διέπραξε τα εγκλήματα αυτά, δίχως να έχει αποκομίσει κάποιο όφελος. Ακόμη και αν ο τελευταίος Παλαιστίνιος σταυρωνόταν στο Γολγοθά, ούτε καν αυτό δεν θα ήταν αρκετό για να δώσει ζωή στο εικονικό κράτος του Ισραήλ.