Een reactie van Israël Shamir,
Israëlisch dissident
Op 12 november publiceerde De Telegraaf onder de
titel “Op kruistocht met de duivel” een artikel van de joodse
schrijver Joost De Haas, waarin oud-premier Dries van Agt en
Gretta Duisenberg werden aangevallen wegens contacten die zij
met mij zouden hebben. Zelf werd ik door De Haas schuldig
bevonden aan deelname aan een congres, dat tevens door de
Amerikaanse rechts-radicale anti-oorlogsactivist David Duke werd
bijgewoond. Helaas voor De Haas houdt deze talmoedische
constructie van schuld door associatie geen stand als men even
naar de feiten kijkt. Ik heb nooit persoonlijk het genoegen
gehad Van Agt of Duisenberg te ontmoeten, en wat het congres in
Oekraïne betreft: dit was niet een 'extreem rechts' congres,
maar een congres dat door de grootste privé-univerisiteit in dat
land werd georganiseerd, erkend door UNESCO, die ook met
Nederlandse universiteiten banden aanhoudt. Verder zat ik daar
als lid van het presidium van het congres naast Walid Zakut,
Palestijns ambassadeur in Oekraïne, en niet naast David Duke,
die als gewoon deelnemer in de zaal zat, in een breed
samengesteld publiek van auteurs, journalisten, diplomaten en
parlementsleden.
Daarbij mag overigens worden opgemerkt dat de
opvattingen van David Duke niet noemenswaardig verschillen van
die van uw Nederlandse politicus Pim Fortuyn. De Haas heeft
nooit moeite gehad met ontmoetingen met Pim Fortuyn. Ook door
andere Nederlandse politici en door de Nederlandse media is
Fortuyn nooit gemeden. Een Nederlands politicus die de
Israëlische premier Ariel Sharon ontmoet komt in Nederland niet
in opspraak, hoewel Sharon persoonlijk schuldig is aan
oorlogsmisdaden, een reeks massamoorden van Qibiah via Sabra en
Shatila en het beleg van Beirut tot aan het bloedbad in Jenin -
allemaal veel erger dan wat onappetijtelijke opvattingen. De
Haas kiest voor Duke als haatobject om een andere reden gekozen:
zijn koppige weigering, de door zijn land gevoerde oorlog in het
Midden Oosten te ondersteunen. Afgezien daarvan hadden De Haas
en zijn soortgenoten weinig problemen met Pim Fortuyn, want
Fortuyns obsessie met islamofobie past goed in hun plannen om
onvrede tussen christenen en moslims aan te wakkeren, in Europa
en elders.
De rest van De Haas' artikel is al even slordig
en oneerlijk. Zo zou ik over de Protocollen van de Wijzen van
Zion hebben geschreven. Big deal! Umberto Eco heeft dat ook.
Schrijvers zijn altijd in dat politieke pamflet geïnteresseerd
geweest, en zullen dat ook altijd blijven. In een vlaag van
anticommunistische rage beweert De Haas overigens dat de
Protocollen in de Sovjetunie zouden zijn uitgegeven. Hij draait
de zaak om: de sovjetautoriteiten bestraften het bezitten van
dit boek juist met zware gevangenisstraffen, en soms zelf met de
doodstraf. Ook in tsaristisch Rusland was het boek verboden, in
tegenstelling tot de beweringen van De Haas. De goede man heeft
geen idee waarover hij het heeft.
Zijn klacht dat mijn werk op sommige rechtse (en
linkse!) websites verschijnt, kan evenmin serieus worden genomen
door iemand die vertrouwd is met het Internet. De Haas’ eigen
werk is vaak maar één klik van mijn werk verwijderd, op
verschillende websites. Persoonlijk vind ik dat heIemaal niet
erg. Zoals een bloem een honingzoekende blij niet om referenties
vraagt, zo steun ook ik op verschillende websites, of die nu
links, rechts, groen of veelkleurig zijn, om mijn boodschap
onder een zo groot mogelijk publiek te verbreiden. En die
boodschap is: 'Er komt geen vrede totdat joden en
niet-joden op gelijke voet worden behandeld, in Palestina en
overal ter wereld'. Momenteel zijn joden niet gelijk: ze
hebben kernwapens, terwijl hun buren dat niet mogen. Ze mogen
zich vrij overal in Palestina bewegen, terwijl een “goy”
speciale wegen moet gebruiken. Ook in Nederland zijn joden niet
gelijk: Pim Fortuyn werd (na zijn vroegtijdige dood) 'een beste
man' genoemd, omdat hij goed was voor de joden. Wat hij over
moslims te zeggen had, deed er niet toe. Ook in Denemarken zijn
joden zijn niet gelijk. Koningin Margareta zei onlangs: "We
moeten ons tegen de Islam verzetten, en daarbij af en toe het
risico lopen dat men ons minder aangename beschuldigingen aan
het hoofd gooit". Maar hoe zit het met verzet tegen het judaïsme?
Om het idee alleen al kan men worden gekruisigd.
De Haas veroordeelt mij wegens mijn negatieve
opvattingen over het jodendom. Het is maar goed dat Spinoza, die
soortgelijke opvattingen had, niet meer leeft. Spinoza was een
van de eerste joden die zich, met goede redenen, tegen het
judaïsme verzetten. Ooit werden ook in Nederland ketterse joden
door de autonome joodse rabbijnse autoriteiten op de brandstapel
verbrand. De vervolging vindt nog steeds plaats: in de joodse
staat wordt christelijk zendingswerk met vijf jaar
gevangenisstraf bestraft, terwijl buiten Israël het leven van
joodse ketters en dissidenten door De Haas en de zijnen
ondraaglijk wordt gemaakt.
De Haas heeft bezwaar tegen mijn aan mijn
Israëlische medeburgers gerichte oproep om voor Christus te
kiezen. Hij schijnt echter geen bezwaar te hebben tegen het
officiële plan van de Israëlische regering om 300.000
Israëlische christenen binnen de volgende 5 jaar tot het
jodendom te bekeren, hoewel dit plan openbaar is gemaakt, en
hoewel het Israëlische Ministerie van Joodse Immigratie en
Opvang daarvoor budgetten beschikbaar heeft gemaakt. In elk
geval rept De Haan daar met geen woord over. Waarom mogen
belastinggelden worden gebruikt om mensen uit hun
kerkgenootschappen los te weken, en is het verboden om te goeder
trouw mensen van Jezus’ blijde boodschap te vertellen? De Haas
en de zijnen haten de kerk en Christus net zo erg als zij de
Islam en de moslims haten. Het is niet toevallig dat Abe Foxman
van de beruchte ADL, de grote broer van het CIDI in de VS,
onlangs een hysterisch artikel publiceerde over de 'overmatige
christelijke invloed' in the VS.
De Haas beweert dat ik de joden voor
'moordenaars van Jezus Christus’ zou hebben uitgemaakt. Het
omgekeerde is waar. In mijn boek “Bloemen uit Galilea” schreef
ik dat er geen enkele rechtvaardiging is voor het beschuldigen
van de joden van vandaag voor die historische misdaad, net zoals
we de Fransen niet van de moord op Jeanne d’Arc kunnen
beschuldigen. We veroordelen uiteraard wel de houding van De
Haas en de zijnen, die zich ook nu nog vol trots met de moord op
de joodse dissident Jezus identificeren.
De Haas beweert dat ik joden 'bacteriën’ zou
hebben genoemd. Ik daag hem uit om een citaat uit mijn werk te
vinden waarin ik dat zou hebben gezegd; hij zal er geen vinden.
Misschien zal hij echter ontdekken dat Ehud Barak, onze vorige
premier, die hij heeft ontmoet en die hij in het openbaar heet
bewonderd, de autochtone niet-joodse Palestijnen in een
officieel interview met Haäretz een 'virus' heeft genoemd. De
Telegraaf heeft destijds nagelaten, de Nederlandse premier op te
roepen niet op om een officieel bezoek af te zeggen.
De Haas merkt op dat mijn boek “Bloemen uit
Galilea” (“Het andere gezicht van Israël” in de Franse uitgave)
door een Franse rechtbank is verboden. Dit is waar. Ik zie dit
als een compliment; ik ben nu lid van een reeks auteurs wier
werk in Frankrijk is verboden en verbrand, van Voltaire tot
Baudelaire, van Nabokov tot Joyce, van Wilhelm Reich tot
Vladimir Lenin, en ik hoop om net als mijn voorgangers
ongeschonden uit het vuur te komen, en tot de Franse lezer terug
te keren. Wel vind ik dit oordeel van de Franse rechtbank een
gênante blamage voor Frankrijk, want mijn boeken zijn een
pleidooi voor vrede en gelijkheid, niet voor oorlog en haat.
Niet voor niets is de ondertitel van mijn boek (te koop op
http://www.booksurge.com/product.php3?bookID=GPUB02699-00003)
"Pleidooi voor een Israël en een Palestina, verenigd in liefde
voor hun land." Maar deze droom van vrede is onrealiseerbaar
totdat er volledige gelijkheid is, tot moslims en christenen
dezelfde behandeling zullen genieten als joden.
Jawel, ik voel me verraden door die Franse
rechtbank. Toen Spinoza door de Amsterdamse rabbijnen werd
veroordeeld, kon hij erop vertrouwen dat de Hollandse overheid
hem niet aan hen zou uitleveren. De Franse rechtbank heeft
echter een stap terug gedaan, naar de tijd van Pedro de Wrede,
die joodse ketters aan de rabbijnen overhandigde, die dan korte
metten met hem maakten. De Franse rechters hebben het verzoek om
het werk van Salman Rushdie of Oriana Fallaci te verbieden in
the naam van vrijheid van meningsuiting van de hand gewezen.
Waarom geniet een joods dissident die vrijheid niet? Vorige week
was ik in Frankrijk, en ik ontmoette veel voormalige joden die
tot het christendom waren overgetreden, en hoorde over hun
ernstige zorg. Is het gedaan met het christendom? Is het
afgelopen met de kerk? Is er geen tegengewicht tegen de joodse
invloed? Is het niet toevallig dat de aantijgingen die op de dag
van de rechtzaak tegen mijn uitgever in het Franse linkse
weekblad Politis tegen mij werden aangevoerd waren geschreven
door ene Jean-Yves Camus, die zich onlangs tot het jodendom
heeft bekeerd? Hij had veel te zeggen over mijn doop, maar repte
met geen woord over zijn eigen apostasie.
Verder probeert De Haas opnieuw aan te voeren
dat ik niet in het Heilige Land zou wonen, maar in Zweden, en
dat mijn werkelijke naam anders zou zijn. Deze onzin verscheen
voor het eerst op een door de ADL gefinancierde website, waarvan
de banden met de Israëlische geheime diensten bekend zijn
gemaakt. Later verscheen het opnieuw in een blaadje, Searchlight
genaamd, dat zich trots een 'Joods antifascistisch magazine'
noemt. Deze onzin heeft het in Israël zelf nooit gehaald. Het
rechts-radicale extreem nationalistische dagblad Maariv
publiceerde onlangs een artikel van vijf volle bladzijden over
mij, met interviews met mijn bejaarde moeder, een prominent lid
van een Israëlische nationalistische partij, en allerlei mensen
die ooit met mij te maken hadden gehad, maar zelfs dit vijandige
artikel verlaagde zich niet tot het publiceren van deze onzin.
Thuis in Israël ontvang ik dagelijks gasten, waaronder gasten
uit Nederland. Ik voel me comfortabel genoeg, en als ik ooit
wegens mijn geloof in gelijke rechten voor joden en niet-joden
voor de rechtbank zal worden gesleept, heb ik liever dat dat in
Israël gebeurt, dan in het voormalig christelijke Europa.
Israël Adam Shamir
Jaffa, Israël
|
